متالیکا از گروههای موسیقی راک مشهور در دنیا میباشد که سابقه زیادی دارد.
آلبوم سیاه یا آلبوم متالیکا Metallica پنجمین آلبوم استودیویی گروه هوی متال آمریکایی متالیکا است. آلبومی که از جنبه‌های گوناگون با آلبوم‌های قبلی گروه متفاوت است. آلبومی شامل ۱۲ آهنگ که بیشتر آن‌ها توسط جیمز هتفیلد و لارس اولریک نوشته شده اند. بلک آلبوم پرفروش ترین آلبوم متالیکا و همچنین برنده جایزه گرمی در سبک متال است.شاید به نوعی محبوبیت و نام پرآوازه متالیکا را که عموما حتی آن‌هایی که متال گوش نمی‌دهند با آن آشنا هستند را باید معلول این آلبوم دانست.
آلبوم سیاه رو شنگر تفاوت خط مشی متالیکا نسبت به آلبوم‌های قبل بود. این آلبوم کمی آرام تر،عامه پسندتر،رادیویی‌تر و در کل تجاری‌تر بود که این ویژگی‌ها موجب دلسردی گروهی از طرفدران شد و آن‌ها متالیکا را به گرویدن به طرز فکر MTV متهم کردند که البته با نگاهی بر نوع آهنگ‌سازی گروه در گذشته، چندان هم غلط نبود.اما با این حال نمی‌توان منکر شد که این آلبوم جای خود را هم در بین طرفداران و هم کسانی که هوی متال را نمی پسندیدند باز کرد و نام گروه را نیز بر سر زبان‌ها انداخت.
متن ترانه‌ها و ریتم آن‌ها به گونه‌ای نوشته شده است که شما را وادار به هم‌خوانی می‌کند. اولین آهنگ آلبوم “Enter Sandman”است.شروع این آهنگ با ریتم گیتار جیمز است که با اوج گرفتن آن شاهد آمدن درام اولریک و گیتار کرک همت به صحنه نیز هستیم. این آهنگ تعامل رشد یافته‌ای بین گیتار و درام را به تصویر می‌کشد.شاید این آهنگ یکی از بهترین استفاده‌های کرک همت ،لید گیتار گروه، از پدال wah-wah است که حتی منتقدان که او را به استفاده بیش از حد از این پدال نقد می‌کنند، در این آهنگ او را می‌ستایند.
“Sad But True” آهنگ بعدی بیشتر هوی متال (کلاسیک) است و یک ترش کامل است. “Holier Than Thou” آهنگی هوی است که بیشتر وظیفه این امر روی دوش درام است و ریتم گیتار در پشت درام زیاد توجهات را جلب نمی‌کند. “The Unforgiven”آهنگی در تضاد با صداهای اولیه متالیکا است. استفاده نادر متالیکا از گیتار آکوستیک در این آهنگ شاید سنت شکن، اما زیبا است. درام مزاحم گیتار نشده در عین حال همانند یک تنظیم کننده بین گیتار و متن عمل می‌کند. متن آهنگ نیز بسیار مفهومی است که البته با کلیپ آهنگ نیز کامل می‌شود. به چالش کشیدن زندگی و اعمال اجباری روزمره که با آهنگی زیبا کامل می‌شود.متالیکا در آلبوم‌های بعد ۲ آهنگ به همین نام منتشر کرد.
“Wherever I May Roam” از آن دسته از آهنگ‌هایی است که هر متالهدی با آن هدبنگ می‌زند. ریتمی فوق‌العاده همراه با پاساژهای درام که سر موقع است. سولو نیز گرچه صدایی تازه از همت نیست اما به آهنگ می‌چسبد و در بطن آن خوب جلوه می‌کند.
“Don’t Tread On Me” و “Through The Never” آهنگ‌های نه چندان خوب آلبوم‌اند که دارای ریتمی تکراری در سراسر آهنگ‌اند و سولوهای همت، که آن‌ها هم حرف چندانی برای گفتن ندارند، نقاط قوت این دو آهنگ‌اند.
“Nothing Else Matters” آهنگی که به جرات می‌توان گفت کمتر کسی پیدا می‌شود که آن را نشنیده باشد. آرپژ شروع ، پیوستن درام ساده اما موثر ، بیس به جا ، صدای پر احساس جیمز و در آخر سولوی تمام کننده که دیستروشنی کوتاه اما توجه برانگیز دارد همه این‌ها باعث شده که این آهنگ محبوب تمام موسیقی دوستان شود.
“Of Wolf And Man” بازگشت به هوی متال بعد آهنگ قبلی است که در کل قابل قبول است. The God That Failed نیز با ریتمی قدرتمند و متنی زیبا و همچنین سولویی سوار بر آهنگ است.
“My Friend Of Misery” بسیار احساسی و البته حرفه‌ای است. شروع با بیس غمزده‌ای همراه است که با پیوستن گیتار و متن این غم کامل می‌شود.در این آهنگ نیز درام پشت صدای گیتار فقط ریتم را کامل می‌کند.اوج آهنگ نیز وقتی است که اواسط آهنگ فقط بیس نواخته می‌شود و بعد آن گیتاری که به سختی ناله می‌کند و سپس سولوهای زیبای این آهنگ ، این قطعه را کامل می‌کنند. البته در سولوی دوم در انتها، تمایل بیش از حد همت به استفاده از پدال، آهنگ را کمی منحرف می‌کند.
آخرین آهنگ آلبوم”The Struggle Within” است که اگر آن را دنباله رو کار‌های آلبوم Kill ‘Em All ببینیم چندان حرفی برای گفتن ندارد.
در کل این آلبوم اگرچه تفاوت بیشتری با آلبوم های قبل دارد و این تفاوت دلنشین است اما طرفداران موسیقی متالیکا جز با چند آهنگ رابطه برقرار نکرده و آلبوم‌های هوی‌تر گروه مانند Master Of Puppets و Ride The Lightning را بیشتر می‌پسندند. اما موفقیت چشم‌گیر این آلبوم و دستاورد آن در شناساندن متالیکا به جامعه موسیقی غیر قابل انکار است.
منبع: پی سی پرتال